اگر چه با گذر زمان کم کم مکتب خانه‌ها به مدرسه تبدیل شدند و معلم‌ها جای آخوندها و ملا باجی‌ها را گرفتند، اما هنوز در برخی از مدارس ایران از همان شیوه‌های قدیمی برای ادب کردن طفلان گریز پای استفاده می‌شود.
چندی پیش تلویزیون دولتی ایران گزارشی را از برخورد با ناظم یکی از مدارس ایران پخش کرده بود که برای تنبیه دانش‌آموزان از شلنگ استفاده می‌کرد و شنیدن نامش موجب فرار دانش‌آموزان می‌شد. تجربه‌ای که شاید بسیاری از دانش‌آموزان سابق و فعلی ایرانی از سر گذرانده باشند.
اما توسل به تنبیه بدنی و خشونت‌های کلامی که به عنوان وسیله‌ی تربیت توسط برخی از معلمان و مسئولان مدارس به کار گرفته می‌شود، چه تبعات روانی و شخصیتی برای دانش‌آموزان در پی دارد؟ چرا با وجود تحول در سیستم آموزشی ایران، هنوز این روش‌های تنبیهی منسوخ نشده‌اند؟ به طور کلی آیا تنبیه خوب و تنبیه بد وجود دارد و آیا جایگزین مناسبی برای این روش‌های خشن تربیتی در نظام آموزش پایه ایران می‌توان یافت؟
این پرسش‌ها را با شاهو حسینی، دبیر سابق آموزش و پرورش و کارشناس ارشد علوم سیاسی و دکتر علی سرکوهی، روانشناس و فعال صلیب سرخ در میان گذاشتیم. دکتر علی سرکوهی معتقد است که تنبیه موجب نهادینه شدن ترس و زورگویی و یا ستم پذیری در فرد و جامعه می‌شود و شاهو حسینی اعتقاد دارد که به‌کارگیری تنبیه بدنی و خشونت کلامی در مدارس نتیجه منطقی جامعه‌ای است که در آن پرورش آزادی، خلاقیت و کرامت ذاتی انسان‌ها ارزش چندانی ندارد. از شما دعوت می‌کنیم تا شنونده‌ی این گفت‌وگو باشید.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131122_Studentspunishment_AliSarkohi_ShahooHoseini_IsmaeilJalilvand.mp3[/podcast]