بهنام ابراهیم‌زاده، زندانی سیاسی در بیستمین روز اعتصاب غذا در زندان رجایی‌شهر کرج، به دلیل کاهش قوای جسمانی از هوش رفت و به بهداری زندان منتقل شد.
به گزارش وب‌سایت خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران (هرانا)، بهنام ابراهیم‌زاده از روز ۱۲ آذرماه در اعتراض به «عدم رعایت اصل قانونی تفکیک جرایم در زندان رجایی‌شهر» و انتقال وی از بند زندانیان سیاسی به بند یک زندان رجایی‌شهر دست به اعتصاب غذا زده است.
او در پی ۲۰ روز اعتصاب غذا، روز دوشنبه یکم دی‌ماه بیهوش و به بهداری زندان منتقل شد.
یک منبع آگاه به هرانا گفته که این زندانی پس از بازگشت از بهداری زندان نیز از وضعیت نامناسب جسمی رنج می‌برد و دچار بی‌حسی در کمر و پا‌هایش شده است.
این فعال کارگری از سوی دادگاه انقلاب به اتهام اجتماع و تبانی علیه جمهوری اسلامی ایران به پنج سال حبس تعزیری محکوم شده و در حال سپری کردن چهارمین سال محکومیت خود است.
ابراهیم‌زاده در تاریخ ۲۲ خرداد ۸۹ توسط ماموران امنیتی دستگیر شد و در دادگاه انقلاب ابتدا به ۲۰ سال زندان محکوم شد. حکم وی سپس در دادگاه تجدید نظر به پنج سال حبس تعزیری کاهش یافت.
عدم رعایت اصل تفکیک جرایم به عنوان شکنجه
انتقال شماری از زندانیان سیاسی به بند جرایم عمومی، از سوی ماموران زندان به عنوان تمهیدی برای فشار بیشتر به زندانیان سیاسی صورت می‌گیرد.
پیش از این نیز ۳۰ زندانی سیاسی بند ۱۲ زندان مرکزی ارومیه، ازجمله در اعتراض به عدم رعایت اصل تفکیک جرایم در این زندان از روز پنج‌شنبه ۲۹ آبان‌ماه دست به اعتصاب غذای تر زده‌اند. منصور اروند، یکی از این زندانیان که به اعدام محکوم شده است، به زندان مهاباد منتقل شده و جعفر میرزایی و عرفات اصغری، دو زندانی دیگر پس از پایان محکومیت شش ماهه از زندان آزاد شده‌اند.
در حال حاضر ۲۷ زندانی در اعتصاب غذا به‌سر می‌برند و هنوز نه تنها هیچ پاسخی در پیوند با مطالبات خود از سوی ماموران زندان دریافت نکرده‌اند، بلکه مسئولان امنیتی زندان ارومیه آنان را تهدید کرده‌اند که در صورت تداوم این اعتصاب غذا، علاوه بر انتقال شماری از زندانیان به بند جرایم مواد مخدر، ۱۰۰ زندانی عادی دیگر را نیز به بند ۱۲ انتقال خواهند داد.
تاکنون وضعیت جسمانی ۱۲ تن از زندانیان اعتصابی به نام‌های علی افشاری، محمدعبداللهی، شیرکو حسن‌پور، خضر رسول مروت، علی‌رضا رسولی، یوسف کاکه ممی، سیروان نژوای، عثمان مصطفی‌پور، احمد تومی، عبدالله عمومی، سامان نسیم و شورش افشاری به دلیل کاهش فشارخون، کاهش وزن، ضعف شدید و سرگیجه، وخیم شده است.
این زندانیان نیز در طول روزهای گذشته به دلیل وخامت وضعیت جسمانی خود به بهداری زندان منتقل شده‌اند، اما از وصل شدن سرم جلوگیری کرده و دوباره به بند بازگشته‌اند.
نامه زنداني سياسي حشمت الله طبرزدي
«امنیتیهای ضدامنیت شرم کنید!
در دنیای آزاد و دموکراتیک، از شهروندان مالیات می‌گیرند و در ازای آن، برایشان امنیت، رفاه و زندگی تأمین می‌کنند. در کشور ما، پول نفت و گاز، منابع ملی، ثروتهای همگانی و مالیات شهروندان را می‌برند و دستگاههای متعدد امنیتی تأسیس می‌کنند تا شهروندان را کنترل و امنیت آنها را سلب کنند. به راستی این قوم جاهل، جزم اندیش و قدرت طلب با کدام حسابگری کار می‌کنند! اینها حتی منافع خود را نیز نمی‌شناسند. چندین دستگاه امنیتی موازی درست کرده‌اند و هر کدام خرابکاری خود را گردن دیگری می‌اندازد. در آخرین مورد، روز 13آذر ماه، 9نفر پلیس امنیت به خانه‌ی ما هجوم می‌برند. همسرم محبوبه، با علی در خانه بودند. این چندمین بار است که به خانه‌ی ما می‌ریزند و برای اعضای خانواده ایجاد وحشت می‌کنند. تا کنون چندین بار از سپاه پاسداران، وزارت اطلاعات، پلیس امنیت و اجرای احکام دادگاه انقلاب به این خانه یورش برده، اموال را با خود برده و عضو یا اعضایی را بازداشت کرده‌اند. به راستی برای این کارهای خود چه توجیهی دارند؟ مگر اینها خود فرزند، همسر، خواهر، مادر و برادر ندارند؟ آیا این درست است که به صرف این‌که اسلحه‌ای بر کمر دارند، دست‌بندی با خود دارند و کلید زندانی در جیب دیگر دارند، به حریم امن و خصوصی شهروندان هجوم ببرند و حریم را بر هم بزنند؟ آیا از آن روز نمی‌ترسند که بالاخره این زیر ستم قرار گرفته‌ها، که اینک تعداد آنها به میلیونها می‌رسد، بر آنها بشورند. و در آن شرایط که کاری از دست هیچ کس بر نمی‌آید، فاجعه‌ای به بار بیاید که آن سوی آن ناپیدا؟ درست است که رهبران و بزرگترهای آنها غرق در دنیای خود هستند و درکی از واقعیتهای تلخ زندگی شهروندان ندارند و فقط حفط قدرت خود را می‌خواهند، اما مأموران نباید بگویند ”ماموریم و معذور“ . مأموران باید آگاه باشند که در این روزگار تلخ‌تر از زهر که حکومت برای مردم درست کرده است، آنها نیز مسئول هستند. باید از دست انتقام روزگار بترسند.
… ..
من به مأموران امنیتی هشدار می‌دهم که از آن روز بترسید. ببینید بر سر سعید امامی، کاظمی، عالیخانی، مرتضوی، حداد و صدها همکار پیشین آنها، وقتی تاریخ مصرفشان تمام شد، چه آمد. نگویند به قانون عمل می‌کنیم. این چه قانونی است که برای بازداشت یک شهروند عادی از دختر و پسر لشکر کشی می‌کند اما در برابر متجاوزین به حقوق ملت، اجازه‌ی هیچ اقدامی ندارد! آیا زمانی که من خود زندانی هستم، خانواده‌ی من چه توانی دارند که نیاز است 9نفر به خانه‌ی آنها یورش ببرند؟ البته در همین جا از همسر وفادار، مقاوم و صبورم محبوبه، سپاسگزارم که خودتان دیدید و حتماً برای رهبرانتان نیز گزارش شد که یک تنه در برابر شما 9نفر ایستاد و از هیمنه‌ی شما نهراسید. زنان و دختران ایرانی باید به چنین شیرزنانی که 20سال است زیر ستم و هول و هراس این برادران امنیتی خشن واسلحه به دست که آمده‌اند تا فرزند یا همسرش را با خود ببرند و حریم امن و خصوصی‌اش را بر هم بزنند، ایستاده، افتخار کنند. وقتی گزارش دلاوری همسرم و فرزندانم علی و حسین را شنیدم، همه‌ی خستگی‌ام از تن بیرون شد. اما لازم می‌دانم به امنیتیها گوشزد کنم، نگویید ماموریم و معذور. از چنین دستوراتی سرپیچی کنید.
… .
اما اگر به‌دنبال اسناد خیانت به این انقلاب، نظام، مردم و کشور هستید، به خانه‌ی طبرزدی نریزید. علی را نبرید. من هم که اسیر خودتان هستم. به خانه‌ی خامنه‌ای بروید. البته اصلاً آرزو نمی‌کنم برای اعضای خانواده‌اش، ایجاد هراس و یا حتی مزاحمت شود. به‌صورت قانونی احضار شود. اسنادی را که مجتبی‌خامنه‌ای مخفی کرده، پیدا کنید و ببینید دلارهای این مملکت در کجا هزینه می‌شود. عامل ترورها چه کسانی هستند… ..
اسناد در خانه‌ی خامنه‌ایها و سردار رادانها و طائبها و مرتضویها و امثال اوست.
… ..
حشمت اله طبرزدی/ آذر ماه 93/ زندان رجایی شهر.
shamim / 24 December 2014
Trackbacks