زنان شرکت‌کننده که حضورشان در مسیر اصلی ماراتن تهران ممنوع شده بود، مسیر خود را برای مسابقه تعیین کردند تا ماه‌ها تمرین‌شان هدر نرود و ثابت کنند که زنان هرکاری بخواهند می‌توانند بکنند.
گروهی از دوندگان زن که در آخرین دقایق به آنها گفته شده بود نمی‌توانند در ماراتن تهران شرکت کنند، خطر دستگیری را به جان خریدند و مسیر خودشان را برای مسابقه تعیین کردند.
حدود ۱۶۰ زن از میان ۶۰۰ دونده برای شرکت در ماراتن روز جمعه گذشته در تهران ثبت نام کرده بودند، مسابقه‌ای ۴۲ کیلومتری در اطراف تهران. ده‌ها نفر از آنها خارجی بودند.
با این حال در ایمیلی به این زنان اطلاع داده شد که اجازه شرکت در این مسابقه را ندارند چون زنان و مردان اجازه ندارند به طور مشترک در مسابقه شرکت کنند.
دویدن با حجاب اجباری
قدراسیون دو و میدانی ایران چندین بار اطلاعاتی گیچ‌کننده داد. زنان دونده تا آخرین لحظات نمی‌دانستند که وضعیت‌شان چطور خواهد شد.
سازمان غیرانتفاغی «آزادی دویدن» که زنان و دختران مناطق درگیر جهان را تشویق به انجام ورزش و فعالیت‌های خارج از خانه می‌کند، یک هفته قبل از مسابقه در صفحه فیس بوک خود اعلام نگرانی کرد که ممکن است مقامات ایران از حضور زنان در این مسابقه جلوگیری کنند اما به هر حال، سرانجام زنان اجازه حضور یافتند.
اما در روز مسابقه معلوم شد که زنان تنها می‌توانند در یک مسابقه ۱۰ کیلومتری شرکت کنند؛ نه یک ماراتن کامل یا حتی نیم ماراتن و اعلام شد کسانی که علاقه‌مندند به اندازه مسیر کامل بدوند، می‌توانند از زمین سرپوشیده دو و میدانی در استادیوم استفاده کنند.
از زمان انقلاب ۱۳۵۷ (۱۹۷۰) در ایران، زنان وادار به رعایت حجاب اجباری شده‌اند. مردان و زنان نمی‌توانند با همدیگر در ورزش شرکت کنند یا در مراسم مختلط حاضر شوند.
وبسایت ماراتن تهران، از زنان دونده خارج از ایران خواسته بود که «لباس‌های مناسب بپوشند تا به مذهب و قوانین ملی ایران احترام بگذارند.»
لباس مناسب، لباس آستین بلندی است که باسن را بپوشاند، به اضافه روسری یا دستمال سری که موهایشان را بپوشاند.
منال الرستم دونده حرفه‌ای و مربی نایک از کشور مصر، به روزنامه ایندیپندنت گفته که روز قبل از مسابقه برای جمع کردن سینه‌بندهای دوندگانش به محل مسابقه رفته بود و حس می‌کند که ۱۲۵ یورو پولی که بابت ورودی داده به هدر رفته است.
او گفته: «هرج و مرج بود. حتی شماره‌های شرکت‌کنندگان هم قاطی شده بود. من مدام با مسوول ثبت نام در حال بحث بودم چون از دوبی برای شرکت در ماراتن آمده بودم نه یک مسابقه ۱۰ کیلومتری! مسوول ثبت نام آخرش به من گفت که می‌توانم خارج از مسیری که برای زنان تعیین شده بدوم اما باید خطر دستگیری را به جان بخرم.»
کارین بروگتروپ، دونده هلندی هم گفته که این تجربه برایش بسیار پر استرس بوده اما به خاطر اینکه مدت‌ها با یک گروه ایرانی و خارجی تمرین کرده بود، تصمیم گرفته که قانون را بشکند و همه مسیر را بدود.
آنها تصمیم گرفتند که ماراتن محفی خودشان را راه بیندازند. اول در مسیر پارک بهشت مادران ۳۲ کلومتر دویدند و بعد به مسیر ۱۰ کیلومتری رسمی پیوستند. در مسیر ۱۰ کیلومتری، آنها مجبور به پوشیدن روسری‌های جدید و سایر ملزومات شدند که برگزارکنندگان به آنها می‌دادند.
او می‌گوید: «تجربه خوبی بود، آنجا یک پارک زنانه بود اما چون روز تعطیل بود مردها هم آنجا بودند. مردم به ما چایی می‌دادند و کنار ما می‌دویدند.»
در مسیر رسمی ۱۰ کیلومتری، چندین زن بنرهایی با شعار «وعده دیدار سال دیگر در مسیر ۴۲ کیلومتری» حمل می‌کردند.
الرستم می‌گوید: «من خودم با حجاب هستم. لباس مخصوص این مسابقه هم حجاب بود، بنابراین این مسابقه نمایشی از صلح و مدارا و روح ورزش بود. من خوشحالم که ما صدایمان را بلند کردیم، وقتی زنان صایشان را بلند کنند، تغییرات ایجاد می‌شود. به عنوان یک زن خاورمیانه‌ای از دیدن اینکه زنان توانمند می‌شوند خوشحالم. اینکه زنان برای اولین بار در خیابان‌ها دویدند برای من بسیار معنا دار است.»
مسابقه روز جمعه ادامه مسابقه ماراتنی بود که در سال ۲۰۱۶ در شهر مرودشت برگزار شد اما آن زمان هیچ زنی به شکل رسمی اجازه شرکت در مسابقه را پیدا نکرد و تنها دو زن در آن مسابقه شرکت کردند.
معضومه ترابی و الهام منوچهری زنانی بودند که در اعتراض به این وضعیت، دو ساعت پس از شروع مسابقه رسمی، شروع به دویدن کردند و نام‌شان در وبسایت رسمی آن مسابقه ثبت شد.