روز شنبه ۲۸ ژوئن ۲۰۱۸ افتتاحیه‌ی ۹ روز افتخار جامعه‌ی رنگین کمانی‌ها در شهر آمستردام بود که به آمستردام پراید (Amsterdam Pride) معروف است. روز اول از این ۹ روز افتخار، رژه‌ی کوییرها بود. جمعیت کثیری از جامعه‌ی LGBTQA از بیش از ۷۳ کشور مختلف در این رژه‌ی افتخار در شهر آمستردام پایتخت هلند و در کنار بنای Homomonument گرد هم آمده بودند. Homomonument یک بنای یادبود در مرکز شهر آمستردام است که برای یادبود همه مردان همجنسگرا و زنان لزبینی که در معرض آزار و اذیت به دلیل همجنسگرایی قرار گرفته‌اند، ساخته شده است. این بنا به شکل سه مثلث صورتی رنگ ساخته شده از گرانیت است و آنها به گونه‌ای در زمین قرار گرفته‌اند که با هم یک مثلث بزرگتر می‌سازند. این اثر در کنار کانال کایزرسخراخت و در نزدیکی کلیسای تاریخی وسترکرک است.
جامعه ی رنگین کمانی ایرانی ساکن هلند نیز در این رژه ی افتخار با دعوت و سازماندهی “بنیاد ژوپی آ” شرکت کرده بودند و حضوری پر شور داشتند. منیژه تفقد رضایی که به دختر مریخی ایران معروف است و اولین مدل معلول ایرانی می باشد، برای حمایت از آنان به آمستردام آمده و به جمع رنگین کمانی های ایران پیوسته بود. دگرباشان ایرانی در این روز افتخار، حمایت از جامعه ی اقلیت های جنسی و جنسیتی داخل ایران را از یاد نبردند و با در دست داشتن عکس هایی بزرگ از هم رنگانشان در ایران، نشان دادند که قلب شان با آنهاست. موضوع و طرح هفته ی افتخار امسال آمستردام “قهرمانان” بود و “مهداد” که یک ترنس مرد ایرانی است از سوی سازمان Trans Amsterdam به عنوان قهرمان سال ۲۰۱۸ ترنس‌های هلند انتخاب شد.
گردهمایی ابتدا با ایراد چندین سخنرانی به زبان‌های هلندی و انگلیسی و همچنین اجرای چند قطعه موسیقی آغاز شد. شور و هیجان خاصی در میان جمعیت موج می‌زد. به واقع می‌شد همه‌ی انسان‌ها را جدا از لباس‌های زیبا، متنوع و رنگارنگی که پوشیده بودند، در تنوع جمعیتی کثیری و با سلایق و ظاهر بسیار متنوع دید که همگی در یکجا و در کنار یکدیگر گرد آمده بودند و کسی برتری‌ای بر دیگری نداشت. همه‌ی آنها نماینده‌ی یک چیز بودند، با هر رنگی، با هر ظاهری، با هر گرایش جنسی‌ای، انسان هستیم و نه تنها دلیلی برای پنهان کردن گرایش انسانی خود نداشتند، بلکه آمده بودند تا با افتخار آن را به جهانیان نشان دهند. میتوان برداشت کرد آمده بودند یکی بودن و زیست مسالمت آمیز در کنار تنوع رنگ‌ها به دیگران بیاموزند و ناخودآگاه یاد آور این شعر ملک الشعرای بهار می‌گشت:
جهان به دیده من گلشنی است رنگارنگ
حیات در بر من نعمتی است گوناکون
از منظری دیگر جدا از پرچم های رنگین کمانی که شناسه ی جامعه ی LGBTQA است، پرچم کشورهای مختلفی نیز به چشم می خورد که توسط سازمان دهندگان برنامه و همچنین شرکت کنندگان در آسمان با وزش باد در حال رقص بودند. نکته ای که نگاه بیننده ی ایرانی را شاید در نگاه اول جلب می کرد، پرچم های ایران، عربستام، اسرائیل، فلسطین و افغانستان بود. کشورهایی که جدا از مسائل و اختلافات سیاسی با یگدیگر، جامعه ی دگرباشان نیز در آنها به دلیل وجود ایدئولوژی های سفت و سخت مذهبی، مدام تحت فشار و ستم از سوی حاکمیت و مردم هستند.
پس از سخنرانی ها و موزیک و شادی فراوان، همه ی شرکت کنندگان گروه گروه در خیابان های آمستردام به دنبال یکدیگر شروع به راهپیمایی کردند. صف های بسیار طولانی و پر از ازدحامی خیابان های آمستردام را در بر گرفته بود. مردم هم ایستاده بودند و با چهره هایی شاداب آنان را همراهی می کردند. جامعه ی دگرباشان ایرانی ساکن هلند هم در حالی که منیژه (دختر مریخی) در جلوی آنان با پرچمی آبی و سفید که بر روی آن نام ایران نوشته شده بود، حرکت کردند و همگی یک صدا سرود یار دبستانی را می خواندند. مسیر طولانی ای که از خیابان های اصلی شهر آمستردام و میدان دام می گذشت را طی کردند تا به محل اصلی گردهمایی یعنی “فوندل پارک” که در مرکز آمستردام قرار دارد رسیدند. در آنجا هم تا آخر شب سخنرانی، رقص و شادی برقرار بود.
در انتها باید گفت با توجه به حرکت های جامعه ی دگرباشان ایرانی در سال های اخیر، به راحتی می توان دریافت که آنان هویت و جایگاه سرکوب شده ی خویش را با وجود تمام مشکلات و محدودیت ها پیدا و باز تعریف کرده اند و تعریف بهتر و دقیق تری از خود ارائه می دهند. همچنین آنان در سال های اخیر در امر اطلاع رسانی و آگاهی رسانی بسیار موفق تر از گذشته عمل کرده و توانسته¬اند جایگاه خود را در جامعه تا حدودی تثبیت نمایند، زیرا ما شاهد جنبش های مختلفی در میان جامعه ی دگرباشان ایرانی هستیم که آموزش و فرهنگ سازی را سر لوحه ی کار خویش قرار داده اند و بنیاد ژوپی آ یکی از آنان است.
به امید روزی که در ایران این رژه ی افتخار در صلح و امنیت کامل برگزار کنند.
