فرهمند علی‌پور – “متاسفم اما هیچکس به خاطر گلدامایر به اسرائیل نمی‌رود. مردم اهمیتی نمی‌دهند که شما یک ارکس‌تر باشکوه در موزه هولوکاست برگزار کنید. آن‌ها به دنبال سواحل زیبا، غذای خوشمزه، زنان و مردان زیبا هستند، اسرائیل به من نیاز دارد.”
این‌ها حرف‌های “میخائیل لوکاس”، مالک یکی از بزرگ‌ترین کمپانی‌های تولیدکننده فیلم‌های پورن است که سه سال پیش در نیویورک خطاب به روزنامه اسرائیلی هاآرتص مطرح شد.
این جوان یهودی روس‌تبار به این بهانه در برابر خبرنگار هاآرتص نشسته بود که از دولت اسرائیل تقاضا کرده بود به او مجوز فعالیت برای ساخت فیلم‌های پورن با موضوعات همجنسگرایانه در اسرائیل داده شود.
تنها چندماه پیش از این مصاحبه بود که یک فرد مسلح اسرائیلی یکی از مراکز همجنسگرایان را در قلب تل‌آویو به رگبار بست. حادثه‌ای که دو کشته و پانزده زخمی بر جای گذاشت. این موضوع نشان می‌داد در اسرائیل کسانی هستند که نمی‌توانند برخی آزادی‌های اعطا شده قوانین سکولار کشور را هضم کنند.
قوانین اسرائیل موضوع همجنسگرایی را می‌پذیرد و از جمله در ارتش اسرائیل اعمال هرگونه تبعیض میان سربازان همجنسگرا و غیرهمجنسگرا ممنوع است. حمایت از همجنسگرایان البته شامل به رسمیت شناختن حق ازدواج نمی‌شود. این حق تنها شامل شهروندان غیریهود می‌شود.
بر اساس یک نظرسنجی که در سال ۲۰۰۹ در میان شهروندان اسرائیل صورت گرفت ۶۰ درصد از افراد مورد پرسش مدافع قانون حقوق همجنسگرایان بوده‌اند و درصد کسانی که همجنسگرایی را به عنوان انحراف و گمراهی توصیف می‌کردند نیز کم نیست، اما درخواست و اعطای مجوز تولید فیلم‌های پورن همجنسگرایانه در اسرائیل اندکی دور از انتظار و عجیب می‌نمود.
لوکاس اما که دارای احساسات عمیق وطن‌پرستی است و حتی در جریان جنگ دوم لبنان (جنگ ۳۳ روزه) برای روحیه دادن به سربازهای همجنسگرای اسرائیلی در پشت جبهه‌ها فعالیت می‌کرد، در گفت‌وگوی یادشده به روشنی به اسرائیلی‌ها فهماند که هدف او تنها لذت‌بخشی نیست بلکه می‌خواهد نشان دهد چگونه صنعت پورن می‌تواند به کمک اسرائیل بیاید: “واقعیت این است که برای مردمان جهان تنها تصویری که از اسرائیل وجود دارد کرانه باختری و غزه است.”
“آنچه رسانه‌ها در دنیا از اسرائیل به تصویر می‌کشند، فاجعه‌بار است. متاسفم اما هیچکس به خاطر گلدامایر به اسرائیل نمی‌رود، مردم اهمیتی نمی‌دهند که شما یک ارکس‌تر باشکوه در موزه هولوکاست برگزار کنید. همجنسگرایان یا غیرهمجنسگرایان به دنبال سواحل زیبا، غذای خوشمزه، زنان و مردان زیبا هستند. اسرائیل به من نیاز دارد.” [۱]
تنها چندروزی پس از این مصاحبه بود که پاسپورت اسرائیلی لوکاس صادر شد.
دو سیمای کاملاً متضاد
قوانین اسرائیل موضوع همجنسگرایی را می‌پذیرد و از جمله در ارتش اسرائیل اعمال هرگونه تبعیض میان سربازان همجنسگرا و غیرهمجنسگرا ممنوع است. حمایت از همجنسگرایان البته شامل به رسمیت شناختن حق ازدواج نمی‌شود. این حق تنها شامل شهروندان غیریهود می‌شود.
از زمان ساخته شدن فیلم “شناور” در سال ۱۹۸۳ تا چندی پیش که فیلم “چشمان کاملاً باز”، ماجرای دلدادگی دو خاخام ارتودکس، بر پرده سینما‌ها رفت، فیلم‌های زیادی با موضوع همجنسگرایان در اسرائیل ساخته شده و به نمایش درآمده است. فیلم “حباب” یکی از این فیلم‌هاست که روایتگر داستانی متفاوت است: در یکی از پست‌های بازرسی ارتش اسرائیل، سربازی اسرائیلی دلباخته پسری فلسطینی می‌شود. پسری فلسطینی که زندگی و لذت‌های آن را بر کینه‌های دیرپای یهودیان و مسلمانان ترجیح می‌دهد.
نه تحقیرهای اسرائیلی‌ها در تل آویو و نه سرزنش‌های همسایگان و اقوام عرب‌اش هیچ‌کدام نمی‌تواند او را از عشق ورزیدن به پسر اسرائیلی و ماندن در تل‌آویو منصرف کنند. یک روز اما براثر شلیک سربازهای گشت ارتش اسرائیل خواهرتازه‌عروس جوان عرب کشته می‌شود.
پسر فلسطینی کمربند انفجاری را از دامادشان که عضو گروه‌های جهادی است و میانه خوبی هم با یکدیگر ندارند می‌گیرد، به تل‌آویو می‌رود و جایی که معشوق‌اش و دیگر دوستان همجنسگرای‌اش هستند خود را منفجر می‌کند. به ظاهر کارگردان فیلم “حباب” تلاشی برای نمایش چگونگی دگردیسی ناگهانی جوان فلسطینی ندارد. شاید به این علت که او “هرچه باشد یک فلسطینی است.”
فیلم‌هایی با موضوع زندگی همجنسگرایان به همین‌جا ختم نشد. سال ۲۰۱۰ بود که بالاخره اولین سری فیلم‌های پورن همجنسگرایانه اسرائیلی توسط کمپانی “کارلوس” با عنوان”مردان اسرائیل” به بازار صنعت پورن وارد شد.
مردان اسرائیل
کارلوس همانگونه که گفته بود این فیلم‌ها و ستاره‌های آن را در خدمت تبلیغ برای کشورش و تغییر چهره اسرائیل به کار گرفت؛ از نمایش صحرا‌ها و سواحل زیبای اسرائیل تا انجام مصاحبه با ستاره‌های فیلم‌هایش در مورد اسرائیل؛ مصاحبه‌هایی با موضوع وجود امنیت در اسرائیل، آزادی‌های فراوان اجتماعی برای همجنسگرایان و در یک کلام سرزنده و پررونق بودن کشور.
برخی‌ها در اسرائیل و خاورمیانه از خود می‌پرسیدند چگونه کشوری می‌تواند تا به این حد آزادی‌های فردی و اجتماعی را محترم بشمارد، درحالی که روزنامه‌ها و سایت‌های خبری همواره از افزایش رادیکالیسم و کاهش روزافزون مدارا در این کشور خبر می‌دهند؟
همین چندروز پیش بود که آب‌دهان انداختن چند مرد اولتراارتدوکس به یک دختر بچه هشت‌ساله در راه مدرسه، به خاطر دامن کوتاهی که پوشیده بود به رسانه‌ها راه یافت و پس از آن تا روز‌ها در بیت شمش اورشلیم میان پلیس و گروه‌های مذهبی تندرو درگیری بود. ماجرای اتوبوس‌های زنانه و مردانه بیت‌المقدس و تظاهرات علیه نژادپرستی “شرم‌آور” علیه سیاهان یهودی ساکن اسرائیل در روزهای گذشته همچنان موضوع تحلیل‌ها و گزارش‌های رسانه‌های اسرائیل است. [۲]
این تضادهای عمیق چگونه می‌تواند در یک کشور کوچک و فشرده اینگونه در کنار یکدیگر بنشینند؟ آیا این گزاره می‌تواند درست باشد که دولت از راه‌های مختلف گروه‌های مذهبی و روس‌ها را در بیشتر در نواحی دور از پایتخت کشور، همچون سرزمین‌های اشغالی کرانه باختری اسکان می‌دهد تا تل‌آویو همچنان پایتختی باشد با ویژگی‌های یک شهر لیبرال، با سواحلی آزاد برای همجنسگرایان و به دور از مزاحمت‌های گروه‌های تندروی مذهبی؟
اگر این گونه است و تل آویو توانسته است خود را از گزند تندروهای مذهبی حفظ کند پس چرا باید هشت تا پانزده هزار اسرائیلی که اغلب آن‌ها را هنرمندان تشکیل می‌دهند میهن خود را ترک کنند و ساکن برلین شوند؟ به گونه‌ای که تعداد هنرمندان اسرائیلی که امروزه در برلین زندگی می‌کنند بیشتر از هنرمندانی است که در سراسر کشور اسرائیل زندگی می‌کنند. چرا برلین؟ چرا تل‌آویو نه؟ شهری که نامش برای بسیاری از بازماندگان هولوکاست یادآور پایتخت هیتلر و مرگ است. [۳]
با تمام این مثال‌ها ظاهراً احتمالات کار‌شناسان اسرائیلی که به سرعت پاسپورت اسرائیلی برای میخائیل کارلوس ارسال داشتند، درست از آب درآمد. هفته گذشته روزنامه «هاآرتص» (سرزمین) در خبری نوشت که بر اساس نظرسنجی‌های شرکت‌های مسافربری و از آن جمله امریکن ایرلاین، شهر تل‌آویو به عنوان بهترین مقصد مسافران همجنسگرا در جهان معرفی شده است.
تل آویو درحالی توانست نظر ۴۳ درصد از همجنسگرایان را جلب کند که مقصد دوم یعنی شهر نیویورک تنها ۱۴ درصد از رای همجنسگرایان را به خود اختصاص داد. هاآرتص همچنین می‌نویسد در آخرین مراسم راهپیمایی سالانه همجنسگرایان در اسرائیل بیش از پنج‌هزار همجنسگرای خارجی شرکت داشتند. [۴]
آیا دولت اسرائیل با رد حقوق اصلی و مدنی همجنسگرایان، مانند ازدواج و غیره، استفادهٔ ابزاری از این گروه را در دستور کارخود قرار داده است؟ آیا فیلم‌های پورن و توجه ویژه و غیرمتوازن دولت اسرائیل به موضوع همجنسگرایان توانسته است چهره این کشور را در سطح جهان تغییر دهد؟
پاورقی:
گفتگوی میخائیل لوکاس با روزنامه هاآرتص ۲۲ آگوست ۲۰۰۹
چرا اسرائیلی ها به آلمان مهاجرت می کنند؟ هاآرتص، ۱۶ آگوست ۲۰۱۱
افزایش افراط گرایی در اسرائیل رادیو زمانه، ۲۸ دیماه ۱۳۹۰
معرفی تل آویو به عنوان بهترین مقصد مسافرتی همجنسگرایان در جهان هاآرتص، ۱۱ ژانویه ۲۰۱۲
جالب بود، تا حالا از این دید نگاه نکرده بودم.
امید / 02 March 2012
خیلی جالب بود. ممنون
کاربر مهمان / 04 March 2012