این روزها جنجالی که اریک زمور، روزنامه‌نگار راستگرا و پرهیاهوی فرانسوی در فرانسه ایجاد کرده، بار دیگر شکاف‌ها و نگرانی‌های عمیق موجود در این کشور درباره مسئله مهاجران را آشکار کرده است.
ماجرا از این قرار است که یکشنبه ۱۶ سپتامبر، اریک زمور مهمان یک برنامه تلویزیونی ویژه آخر هفته در شبکه “C8” فرانسه بود و در بحثی که درباره ریشه نام‌ها درگرفته بود، به “هاپساتو سی”، یکی از مجری‌های زن آفریقایی‌تبار این برنامه گفت که پدر و مادر او با انتخاب نام آفریقایی برای دخترشان در فرانسه مرتکب “اشتباه” شده‌اند و نام خارجی این مجری “توهین به فرانسه” است.
اریک زمور در این برنامه به مجری گفته بود: “نام شما توهین به فرانسه است. فرانسه یک سرزمین بکر نیست. سرزمینی با تاریخ و گذشته طولانی است و اسامی تجسم تاریخ فرانسه هستند. “
اریک زمور شصت ساله که پیشتر یک بار در سال ۲۰۱۱ و یک بار دیگر نیز در مه ۲۰۱۸ به دلیل تهییج “نفرت” و “نفرت مذهبی” از سوی دادگاه محکوم شده، گفت که معتقد است فرانسه، تاریخی دارد و خارجی‌ها باید بر اساس نامهای فرانسوی برای فرزندان خود نامی انتخاب کنند.
مسئولان شبکه “C8” برای پرهیز از “پیامدهای قضائی”، این قسمت از جدال لفظی میان اریک زمور و مجری آفریقایی‌تبار را پخش نکردند، اما “هاپساتو سی” بعدا با انتشار آن در شبکه‌های اجتماعی اینترنت موجی از واکنش‌ها را برانگیخت.
به طوری که فرانسواز نیسن، وزیر فرهنگ فرانسه با حمایت از این مجری آفریقایی‌تبار در توئیتر خود نوشت: “امروز من این را می‌گویم: نام من هاپساتو نیسن است. “
طاهر بن‌جلون، نویسنده مراکشی‌تبار برنده جایزه گنکور نیز با انتشار مقاله‌ای در هفته‌نامه لوپوئن، با عنوان “نام من دیگر طاهر نیست” علیه این اظهارات اریک زمور موضع‌گیری کرد.
بن جلون با طرح این پرسش که “آیا با فرانسوی کردن اسم‌ها ما از آدم‌ها یک فرانسوی واقعی یا خوب می‌سازیم؟ ” نوشت که اکنون فرانسوی‌ها نگرانی‌ها و دغدغه‌های بسیار مهم‌تری از موضوع فرانسوی کردن اسم‌ها دارند.
همچنین فرانسوا مورل، بازیگر و برنامه‌ساز رادیو نیز در یک برنامه رادیویی با ردیف کردن اسامی هنرمندان، نویسندگان، ورزشکاران و… که اسامی خارجی دارند اما موجب افتخار فرانسه هستند، به اظهارات اریک زمور پاسخ داد: “ابراهیم معلوف، مرجان ساتراپی، زین الدین زیدان، پابلو پیکاسو، میلان کوندرا، تزوتان تودورف، خالد (خواننده الجزایری‌تبار)، کارلا برونی، گلشیفته فراهانی و… “
فرانسوا مورل هر بار پس از ذکر چند اسم از این اسامی، این عبارت را تکرار می‌کرد: “زنده‌باد فرانسه”!
یک سناتور کمونیست فرانسوی هم در واکنش به جنجال اخیر اریک زمور گفت نباید فراموش کرد که اظهارات نژادپرستانه یک “عقیده” نیست، بلکه “خطا”ست.
هاپساتو سی که حالا شبکه “C8” اعلام کرده این برنامه تلویزیونی ویژه یکشنبه‌ها را ترک کرده، با به راه انداختن یک کمپین و جمع کردن صد هزار امضا طی ۲۴ ساعت اولیه و ۳۰۰ هزار امضا در همان هفته اول، از رسانه‌های فرانسوی خواست که دیگر اریک زمور را به عنوان مهمان به برنامه‌های خود دعوت نکنند.
این در حالی است که ، به دنبال اظهارات اریک زمور در ژانویه گذشته شورای عالی رسانه‌های صوتی و تصویری فرانسه از مقامات گروه تلویزیونی “کانال پلوس” صاحب شبکه “C8” و دو رسانه دیگر بازجویی و تحقیق کرده‌اند.
این شورا درباره دلیل این بازجویی‌ها گفت که اریک زمور در بحثی درباره مهاجرت، حرف‌های رکیکی درباره مهاجران مسلمان به زبان آورده است.
اما این اولین بار نیست که اریک زمور به نامگذاری “غیرفرانسوی” یا “کمترفرانسوی” در فرانسه حمله میکند.
او چند سال پیش، از رشیده داتی، وزیر پیشین دادگستری و از سیاستمداران نزدیک به نیکلا سارکوزی، به دلیل انتخاب یک نام الجزایری برای دخترش انتقاد کرد.
اریک زمور که خودش متولد یک خانواده الجزایری یهودی است که طی جنگ الجزایر به فرانسه آمدند، خواستار بازگرداندن قانون محدودکننده انتخاب اسامی در فرانسه است که چند سال پیش لغو شد. این قانون که در زمان ناپلئون تصویب شده بود، دقیقا شبیه آن چیزی است که در ایران و از سوی اداره ثبت احوال دولت جمهوری اسلامی اعمال میشود؛ یعنی فهرستی از اسامی مجاز تهیه شود و کسی حق نداشته باشد که خارج از این فهرست، برای فرزند خود اسمی انتخاب کند.
اما جنجالی که اریک زمور به پا کرده، فقط واکنش‌ها علیه او را برنیانگیخته است.
لوئی آلیو، عضو هیأت اجرایی حزب “ائتلاف ملی” – نام جدید حزب راست افراطی “جبهه ملی” – گفته که با انتخاب نامی از اسامی کشور میزبان، مهاجران بهتر میتوانند با جامعه میزبان سازگار شوند.
او در مقاله‌ای در نشریه “کوزور” بر اصل “همگون‌سازی” تأکید کرد و نوشت که اولین موج مهاجرانی که از کشورهای جنوب اروپا مثل ایتالیا و اسپانیا یا شرق اروپا مثل لهستان به فرانسه آمدند کاملا به این اصل آگاه بودند و فقط “تعداد کمی” از آنان اسامی خارجی برای فرزندان خود انتخاب کردند.
این عضو حزب راست افراطی فرانسه به نام کوچک خود اریک زمور اشاره کرد و ادامه داد که پدر و مادر اریک زمور با انتخاب یک نام فرانسوی برای فرزندشان، “می‌دانستند که چگونه میشود در جامعه میزبان بهتر جذب شد. نام کوچک، اولین نشانه هویتی است. “
مقاله این سیاستمدار فرانسوی این نکته را تأیید میکند که انتخاب نام خارجی برای فرزندان، “بخت موفقیت” آنان در فرانسه را کمتر میکند.
مارین لوپن، رهبر حزب راست افراطی فرانسه نیز از حق “آزادی بیان” اریک زمور دفاع کرده است.
همچنین بسیاری از فرانسوی‌ها در شبکه‌های اجتماعی از این اظهارات او استقبال کرده و از آن دفاع کرده‌اند. برخی گفته‌اند که این اظهارات اریک زمور حرف دل بسیاری از فرانسوی‌هاست که فقط “جرأت” بیان آن را ندارند. یا اینکه هاپساتو سی با انتشار قسمت سانسورشده گفتگویش با اریک زمور خواسته او را دوباره در دادگاه محکوم کند و با گرفتن جریمه از اریک زمور، “بدهی‌های مالی‌اش” را تسویه کند!
همچنین پرفروش شدن کتاب اخیر اریک زموررا می‌توان به نوعی همدلی فرانسوی‌ها با او دانست.
اریک زمور که عقاید جنجال‌برانگیز خود را در سال ۲۰۱۴ با انتشار کتاب “خودکشی فرانسوی” بسط داده بود، امسال بار دیگر با کتاب “سرنوشت فرانسوی” که عنوانی شبیه عنوان کتاب قبلی او دارد، با کنار زدن نویسندگان رمان‌های عامه‌پسند، در صدر فهرست کتاب‌های پرفروش فرانسه قرار گرفته است.
با این حال برخی معتقدند که استقبال از کتاب‌ها، برنامه‌ها و مقالات اریک زمور لزوما به معنی موافقت با او نیست.
فرانسوا ژُست، نشانه‌شناس و استاد دانشگاه سوربن، در این زمینه معتقد است آنچه باعث استقبال فرانسوی‌ها از اریک زمور میشود، شیوه ماهرانه “صحنه‌گردانی” اوست.
این استاد دانشگاه می‌گوید که اریک زمور یادآور رفتار و گفتار جنجالی کسانی چون ژرژ مارشه، دبیرکل سابق حزب کمونیست فرانسه یا ژان ماری لوپن، رهبر پیشین حزب راست افراطی این کشور است: “تماشاگر ممکن است با او مخالف باشد، اما نمایش او را خوب ارزیابی میکند. “
فرانسوا ژُست تأکید میکند که ممنوع کردن دعوت از اریک زمور در رسانه‌ها مشکلی را حل نمی‌کند، زیرا از او “قربانی” می‌سازد، “اما اگر رسانه‌ای حس کرد که تصویرش نزد مخاطبان ضایع شده، می‌تواند به دستمزد ماهیانه دادن به او پایان دهد. “
همچنین رافائل گلوکسمن، سردبیر پیشین مگزین لیترر و فرزند آندره گلوکسمن، فیلسوف فرانسوی، معتقد است که غیرممکن است که گفتگو کردن با کسی را که “نماینده یک پدیده در فرانسه” است ممنوع کرد، اما این گفتگو بیشتر “یک مبارزه است تا بحث کردن. “
در سال‌های اخیر، برخی از رسانه‌های فرانسوی به همکاری با اریک زمور پایان داده‌اند، اما همکاری این روزنامه‌نگار با رسانه‌ها به طور کامل قطع نشده است.
برخی به همزمانی اظهارات جنجالی اریک زمور و کتاب تازه او اشاره کرده و گفته‌اند که اریک زمور فقط یک “آدم جنجالی” است و هدف او از به پا کردن هر جنجال، جلب مخاطب بیشتر و فروش بیشتر کتاب‌هایش است.
پولمیک (polémique) به معنی جنجالی از واژه یونانی پولموس (polemos) به معنی “جنگ” می‌آید. بنابراین اظهارنظرهای جنجالی اریک زمور با هر هدفی که باشد، یک نکته را به خوبی روشن میکند: اینکه موضوع مهاجران، اولین قربانی جنجال‌هایی است که فضای “جنگ‌های داخلی” را تداعی می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
مسئلۀ نامگذاری و تلاش برای ترویج نامهای فارسی در ایران هم مشکل ساز بوده و هست. طبق قوانین ایران نام خانوادگی نمیتواند نام شهر، منطقه یا ایل باشد و تمامی اسامی مکان برای نام خانوادگی ممنوع هستند، به جز ایران و آریا!!! کسانی که در نامشان نام مکان وجود دارد میتوانند به راحتی نامشان را تغییر دهند و ثبت احوال این را توصیه میکند، اما نمیتوانند نامشان را هرچه که باشد به یک نام مکان تغییر دهند و اگر پسوند مکان یا قوم و ایل داشته باشند حذف خواهد شد! همچنین در ثبت نام های تورکی و کوردی و بسیاری از نامهای دیگر محدودیت کامل وجود دارد.
کارو / 06 October 2018
وقتی فرانسوی ها الجزایر رو اشغال کردند برای بچه هاشون اسم های عربی انتخاب کردند؟
داریوش / 07 October 2018
جناب كارو كجا به طور اجرايي بجز نامهاي فارسي براي مابقي اسامي محدوديت وجود دارد؟ كجا بطور جد جلوگيري شده؟ اينهمه نام عربي كه بيشترين اسامي ايرانيان است از هر قشر و قبيله اي؛ اينهمه نام كردي و گيلكي و غيره در همه جا ايران استفاده ميشود و چندين سال هم هست كه اسامي كردي بين همه ايرانيان بخصوص مناطق مركزي مد شده. والا ناسيوناليستها مينالند كه جمهوري اسلامي جلو نامهاي ايراني رو گرفته و اسامي عربي را ترويج ميكنيد و شما الان ميگيد اسامي فارسي رو!؟ اصلا اين شكل از قبيله گرايي زير پرچم دموكراسي والا بوي كهنگي و عقب ماندگي ميدهد. تعصب سر اسم ديگر نشان عقب ماندگي فرهنگي است و لاغير. بعلاوه ايران و آريا كجا اسم فارسي اند؟ كمي مطالعه تاريخي به كسي ضربه نميزند.
مهناز / 08 October 2018
فاتحه آزادی بیان در فرانسه رو باید خواند ، جریانات سیاسی که با ژست بشردوستانه عامدانه خواستار دگرگونی در ترکیب جمعیتی هستند به مخالفان این تغییر انگ نژاد پرست میزنند و سفید پوست بودن هم این روز ها تبدیل به فحش شده . واقعا چه ابتذالی
سیاوش / 05 September 2020
جناب سیاوش “سفید پوست” بودن از روز اول نیز چیزی جز توهین و ناسزا نبوده و نیست , و پدیده ای کاملا مصنوی. اختراعی و قلابی.
قبل از هر چیز به شما عرض شود که خود واژگان “سفید پوست” در تمامی فرهنگ های متمدن جهان امروز واژگانی توهین آمیز تلقی میشود, به جز فرهنگ و زبان نژاد پرست فارسی.
خاستگاه نسل بشر و ابتدای بشریت از آفریقا آغاز شده است.
همچنین منبع و خاستگاه تمامی تمدن های اروپایی نیز از شمال آفریقا و نواحی لوانت (شام) می باشد.
(Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization (The Fabrication of Ancient Greece 1785-1985
Martin Bernal
انسان هایی که شما (با زبانی نژاد پرستانه) آنها را “سفید پوست” می دانید, در حقیقت امر افرادی میباشند که از کمبود ملانین رنج میبرند؛ اکثر آنها اگر زیر آفتاب بمانند به سرطان پوست دچار می شوند.
The Invention of the White Race
Groundbreaking analysis of the birth of racism in America.
When the first Africans arrived in Virginia in 1619, there were no “white” people, nor, according to colonial records, would there be for another sixty years. In his seminal two-volume work, The Invention of the White Race, Allen details the creation of the “white race” by the ruling class as a method of social control, in response to labor unrest precipitated by Bacon’s Rebellion. Distinguishing European Americans from African Americans within the laboring class, white privileges enforced the myth of the white race through the years and has been central to maintaining ruling-class domination over the entire working class.
Since publication in the mid-nineties, Invention has become indispensable in debates on the origins of racial oppression in America. Volume One utilizes Irish history to show the relativity of race and racial oppression as a form of social control. Volume Two details the development of racial oppression and racial slavery in colonial Virginia and, more broadly, Anglo-America. A new introduction by Jeffrey B. Perry discusses Allen’s contributions, critical reception and continuing importance.
هوشنگ / 06 September 2020