۱۰۰ نفر از کنشگران مدنی و سیاسی نامه‌ای به «جاوید رحمان» گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران نوشته و از او خواسته‌اند «نسبت به زندانی کردن مادران و بستگان دادخواه که تنها به علت پیگیری پرونده عزیزشان، خود متهم و بازداشت غیرقانونی شده اند توجه ویژه» داشته باشد.
در این نامه با اشاره به «ماده ۹ و بند ۲ ماده ۱۱ اعلامیه جهانی حقوق بشر و بند ۱ ماده ۹ و بند ۱ ماده ۱۵ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی»، «بند ۲ ماده ۲۵ اساسنامه دیوان جزایی بین المللی» و قانون اساسی جمهوری اسلامی و مواد ۴، ۲۳۷ و ۲۳۸ قانون آیین دادرسی کیفری، آمده:
«یکی از اصول حاکم بر پرونده‌های کیفری، اصل شخصی بودن جرم و مجازات است» اما در «جمهوری اسلامی هر روزه و به دفعات این اصل مهم نادیده انگاشته می شود.»
نویسندگان نامه با اشاره به «۴۰ سال کارنامه سیاه قضایی جمهوری اسلامی»، تاکید کرده‌اند که در چهار دهه گذشته «همواره نه تنها دگر اندیشان و آزاد اندیشان که خانواده‌های ایشان نیز مورد ستم و پرونده سازی‌های قضایی علیه ایشان» قرار گرفته‌اند.
در بخشی از این نامه آمده:
«از دولت جمهوری اسلامی بخواهد با پایان دادن به تهدید و زندانی کردن مادران زندانیان سیاسی، به صدای دادخواهی‌شان گوش فرا دهد و به آن رسیدگی کنند.»
نویسندگان این نامه با اشاره به بازداشت «فرنگیس مظلوم» مادر سهیل عربی زندانی عقیدتی، او را «نماد مادران زندانیان سیاسی در ایران» خواندند.
نویسندگان نامه از جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران خواسته‌اند «برای آزادی بدون قید و شرط فرانگیس مظلوم و دیگر زندانیان سیاسی اقدام عاجل را به عمل آورد و از نقض آشکار و فاحش حقوق بشر از سوی «دستگاه قضا» و حکومت «جمهوری اسلامی» جلوگیری کند.
امضاکنندگان این نامه با بیان اینکه در چند ماه گذشته «وحید صیادی نصیر و علیرضا شیرمحمدعلی، دو تن از زندانیان سیاسی به دلیل عدم تفکیک جرائم، جان خود را در زندان‌های ایران از دست دادند»، خطاب به جاوید رحمان نوشتند: «فرنگیس مظلوم نمی‌خواهد فرزندش سهیل عربی به سرنوشت آن دو زندانی مظلوم دچار شود و برای همین فریاد دادخواهی سر داده بود.»
«فرنگیس مظلوم» مادر سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان رجائی شهر کرج، دو هفته پیش در اول مرداد ماه ۱۳۹۸ بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل شد.
او چند هفته پیش از بازداشت با انتشار ویدیویی اعلام کرده بود که فرزندش، سهیل عربی چند بار از زندان رجائی شهر به قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران منتقل شده و در آنجا او را ضمن بازجویی به خاطر نگارش نامه‌ای درباره شرایط بد زندان به شدت شکنجه کرده و بینی‌اش را شکسته‌اند.
جمهوری اسلامی بارها اعضای خانواده‌های زندانیان سیاسی و عقیدتی را برای اعمال فشار بیشتر بر زندانی بازداشت کرده است. در حال حاضر هم تعدادی از زندانیان عقیدتی و سیاسی همراه با اعضای خانواده‌های خود در بازداشت هستند: از جمله تعدادی از زندانیان درویش گنابادی و زندانیان معترض به حجاب اجباری.
شکوفه یداللهی یکم اسفند ماه ۱۳۹۷، در پی حادثه گلستان هفتم به همراه سه فرزند خود بازداشت شد و به زندان قرچک ورامین منتقل شد.
نازیلا نوری، دوریش گنابادی نیز در زمستان سال ۹۶ و در جریان حوادث گلستان هفتم به همراه فرزندش کیانوش عباس زاده بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل شد.
منیره عربشاهی در تاریخ ۲۲ فروردین سال جاری، یک روز پس از بازداشت دخترش یاسمن آریانی، در پی مراجعه به بازداشتگاه وزرا برای پیگیری وضعیت او بازداشت شد.
راحله احمدی، مادر صبا کردافشاری از معترضان به حجاب اجباری نیز زمانی که در برابر انجام مصاحبه تلویزیونی اجباری مقاومت می‌کرد، بازداشت شد.
محمد ملکی، کوروش زعیم، محمد کریم‌بیگی و شهناز اکملی پدر و مادر مصطفی کریم‌بیگی از کشته شدگان اعتراضات سال۱۳۸۸، آرش کیخسروی، حسین دائمی پدر آتنا دائمی فعال مدنی زندانی، زهرا صادقی و الهه صیادی نصیری (مادر و خواهر وحید صیادی نصیری زندانی سیاسی که سال گذشته در زندان لنگرود قم بر اثر اعتصاب غذا کشته‌شد)، حسن نایب هاشم، منصور اسانلو، محمد نوری زاد، حشمت الله طبرزدی، اسماعیل احمدی راغب و شماری از زندان سیاسی و عقیدتی از امضاکنندگان این نامه هستند.
بیشتر بخوانید:
ایران زندانی است به وسعت مرزهایش و آدمهایش در به در به دنبال آزادی و احقاق حق
علی / 06 August 2019