جودیت هرمان – عکس‌های به ظاهر آبستره‌ای که در اینجا می‌بینید، حاصل تکنیک‌های گرافیکی فوتوشاپ نیست. کل عکس‌های جی مارک جانسون (Jay Mark Johnson)، به همین شکل عجیب و جالب‌اند. دلیلش استفاده وی از دوربین مخصوصی‌ست که زمان را در زمینه فضا به ثبت می‌رساند.
برای این‌که در عکس‌های جانسون خوب بیفتید، باید بدوید و یا به نحوی بی‌حرکت نمانید. هرچه ثابت ایستاده باشد، بخشی از زمینه‌ی یکدست عکس خواهد شد و ابعاد هرآنچه هم که در این‌گونه عکس‌ها پیداست، درست مثل یک نوار قلب، نه عرض و طول حقیقی شیء، که ضرباهنگ جابجایی‌اش را نشان می‌دهد. سمت چپ عکس، دیگر همان سمت چپ فضای حقیقی نیست؛ بلکه گذشته را نشان می‌دهد.
تصورش سخت است. خود جانسون هم که یک معمار، نقاش، فعال سیاسی و طراح جلوه‌های ویژه سینمایی است و در رشته علوم شناختی هم تحصیل می‌کند، این مسأله را تصادفاً متوجه شد. او دوربین پانورامای ویژه‌ای را با فناوری Slit-Scan، به قیمت 85 هزار دلار خریده بود، که با پویش باریکه‌های عمودی از محیط پیرامون، قادر است عکس‌های پانورامای سنگینی را پدید آورَد. او که رفته‌رفته متوجه شده بود اشیای متحرک، حالت خاص و خیال‌انگیزی در این عکس‌ها به خود می‌گیرند، چرخش دوربین را متوقف کرد و باریکه‌عکس‌های متعددی را از یک نما گرفت، که نتیجه‌اش حیرت‌انگیز بود.
هرچه در برابر این میدان دیدِ باریک می‌گذشت، به‌شکل یک خط عمودی ثبت می‌شد. با گذشت زمان، که جانسون تا هرچه‌قدر که می‌خواست می‌توانست امتدادش را تعیین کند، هزاران خط ایجاد می‌شد که در نهایت به هم چسبانده می‌شدند (در واقع می‌شود گفت هرکدام از این عکس‌ها، ترکیبی از هزاران عکس باریک است).
اگر هنوز هم تصورش برای‌تان سخت است، کافی‌ست شکاف باریکی را در یک صفحه کاغذ ایجاد کنید و از آن به بیرون بنگرید. بعد، تصور کنید هرچه در این نما از روبروی‌تان می‌گذرد را بتوانید در عکس‌های نیم‌ثانیه‌ای به ثبت برسانید تا بالاخره تمام‌شان را به‌شکل یک مستطیل کشیده، در کنار هم بچینید. اتومبیلی که آهسته از برابرتان بگذرد، در چنین عکسی کش می‌آید و اگر تند بگذرد، فشرده خواهد شد. یک رقصنده شاید عرض عکس‌تان را پر کند.
نوع برش‌خوردگی سوژه از زمینه یکدست عکس‌های جانسون، حسی نظیر تماشای نقاشی‌های ژرژیو دی‌چیریکو (Giorgio de Chirico) از نماهای سوت و کور شهر پیزا را در کنار غربت و وانهادگی شخصیت آثار سارتر تداعی می‌کند. به‌گفته جانسون، او با تهیه این دوربین نامتعارف می‌خواسته آینه‌ای را در برابر سرشت آدمی بگیرد و دیدگاه‌مان از امر واقع را گسترش بخشد. او می‌گوید: “این [عکس‌ها] نشان می‌دهد هرآنچه «می‌بینیم»، عملاً محصول اعتقادات فرهنگی و ادوات ادراکی ماست”.
فکرش را بکنید که عکس‌هایی چنین سورئال، در واقع فقط روشی متفاوت، اما فوق‌العاده نامتعارف از درک واقعیت هستند.
منبع: Huffington Post
در همین زمینه:
مغز، آثار انتزاعی را چگونه می‌بیند؟
پانوشت: