شماری از فعالان مدنی هرات در یک گردهمایی اعتراضی ضمن محکوم کردن قتل کارگران افغان به‌دست مرزبانان ایرانی، از وزارت خارجه افغانستان خواستند که این رویداد را به‌شکل جدی پی‌گیری کند.
به‌گزارش رسانه‌های افغانستان گردهمایی فعالان مدنی هرات سه‌شنبه ۱۶ اردیبهشت / ۵ مه در مقابل ساختمان دفتر والی هرات برگزار شد.
حلیمه پژواک، از شرکت‌کنندگان این گردهم‌آیی اعتراضی گفت غرق‌کردن و شلیک کردن به کارگران افغان از سوی مرزبانان ایرانی «اقدامی غیرانسانی» است و عاملان آن باید مجازات شوند.
پژواک به روزنامه «اطلاعات روز» گفت:
«بارها نیروهای ایرانی اقدام به کشتار و ضرب‌وشتم شهروندان افغان کرده‌اند و دولت افغانستان باید در مقابل این اقدامات سکوت نکند.»
نجمه حیدری، یکی دیگر از شرکت‌کنندگان این گردهمایی در گفت‌وگو با روزنامه «۸صبح» افغانستان گفت:
«این نخستین مورد از رفتار غیرانسانی حکومت ایران با شهروندان افغانستان نیست و پیش از این، بارها چنین رویدادهایی رخ داده است.»
برخی کارگران افغانستانی که قصد سفر بدون جواز ورود به ایران را داشتند، شنبه ۱۳ اردیبهشت / ۲ مه ادعا کردند که دستکم ۲۳ کارگر مهاجر، به دست مرزبانان ایرانی در رودخانه «هری‌رود» غرق و کشته شدند. وزارت خارجه افغانستان برای بررسی چگونگی کشته‌شدن مسافران افغان در مرز با ایران، هیئتی تعیین کرد.
به گفته شاهدان عینی، نیروهای مرزی ایران ابتدا کارگران افغانستانی را گلوله‌باران کرده و پس از ضرب‌وشتم آنها، ۵۷ تن را در رودخانه انداختند که از این میان ۲۳ نفر جان باختند.
فعالان مدنی هرات روز سه‌شنبه هشدار دادند که اگر دولت افغانستان نتواند این رویداد را پی‌گیری کند، آنها با راه‌اندازی اعتراض‌های مدنی گسترده، کنسولگری ایران در هرات را می‌بندند.
مبین ثاقب، یکی دیگر از حاضران در گردهمایی هرات از وزارت خارجه خواست که ادعاها در مورد کشته‌شدن شهروندان کشور توسط مرزبانان ایرانی را به‌شکل همه‌جانبه بررسی کند.
ثاقب گفت:
«این اقدام مرزبانان ایرانی خشونت علیه بشریت و انسانیت شمرده میشود.»
سیدعبدالوحید قتالی، والی هرات گفته است که از سه روز پیش یک گروه در مورد این رویداد در حال تحقیق است. به‌گفته قتالی، وزارت امور خارجه افغانستان تا فردا (چهارشنبه) نتایج اولیه گزارش‌های خود را در اختیار مقام‌های عالی قرار می‌دهد و تاکنون نیز دو گزارش به ریاست جمهوری ارسال شده است.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، یکشنبه ۱۴ اردیبهشت / ۳ مه در بیانیه‌ای ضمن ابراز تأسف از «برخوردی چنین بی‌رحمانه، تکان‌دهنده و فاجعه‌بار و ابراز همدردی با بازماندگان قربانیان»، برخورد نیروهای ایرانی را «نقض آشکار اصول و ارزش‌های حقوق بشری، حقوق مهاجران و پناهندگان و تعهدات دولت‌ها به پیمان‌نامه‌های بین‌المللی» دانست.
در بیانیه کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان آمده است:
«کمیسیون از دولت، به‌ویژه وزارت امور خارجه کشور، و نیز کمیساریای عالی حقوق بشر و کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد مجدانه می‌خواهد که هیئتی مشترک از سوی دولت افغانستان، دولت ایران و نهادهای حقوق بشری مربوط به سازمان ملل متحد تشکیل شود تا با تحقیقی همه‌جانبه و دقیق درباره این قضیه، ضمن شناسایی عاملان، جبران خسارت و اجرای عدالت، از استمرار و تکرار چنین برخوردهای فاجعه‌بار و ناقض حقوق بشری جلوگیری شود.»
این کمیسیون گفته است برای تعیین شمار دقیق غرق‌شدگان و نجات‌یافتگان، به بررسی و دادخواهی خود در این مورد ادامه می‌دهد.
@AfghanistanIHRC‘s press release on reported abuse and drowning of Afghan refugees aiming to cross the border to Iran:
The Commission urges officials of both countries to thoroughly investigate the case & bring the perpetrators to justice.https://t.co/g43RVghQzB pic.twitter.com/sx5ZIiTiQg— AIHRC (@AfghanistanIHRC) May 3, 2020
سرکنسولگری ایران در هرات پیش از این با انتشار بیانیه‌ای، بازداشت مهاجران افغان از سوی مرزبانان ایرانی را تکذیب کرد. وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران نیز در واکنش به اتهام شکنجه و غرق کردن کارگران افغانستانی توسط مرزبانان ایران مدعی شد این اتفاق در خاک افغانستان و نه ایران رخ داده است.
عباس موسوی، سخنگوی وزارت خارجه یکشنبه ۱۴ اردیبهشت گفت:
«این حادثه در خاک افغانستان رخ داده و مرزبانی جمهوری اسلامی ایران وقوع هر اتفاقی در این ارتباط در خاک کشورمان را رد کرده است.»
وزارت خارجه افغانستان خواستار تحقیقات همه‌جانبه ایران در این‌باره شده بود و گروه طالبان نیز از ایران خواسته بود با مهاجران افغانستانی بر اساس «اخوت اسلامی و اصول همسایگی» رفتار کند.
جمهوری اسلامی در رابطه با بدرفتاری و اعمال انواع خشونت علیه مهاجران و پناهجویان افغانستانی سابقه روشنی ندارد. سال گذشته نیز شماری از کارگران افغانستانی که قصد داشتند بدون جواز از مرز ایران گذر کنند، در پی تیراندازی نیروهای مرزی ایران، کشته شدند.
مهاجران افغانستانی با گرم شدن هوا تلاش میکنند از مسیرهای بدون کنترل، برای کارگری و کسب درآمد خود را به ایران برسانند. ده‌ها هزارنفر از آنها با شیوع کرونا در ایران به افغانستان بازگشته‌اند.
بیشتر بخوانید:
جمهوری اسلامی نمیتواند گریبان خود را از شکنجه وکشتن 23 کارگر افغانستانی رها سازد !
[“سخن روز” – حزب کمونیست ایران]
روز شنبه دوم ماه مه ، سیزدهم اردیبهشت خبر یک جنایت دیگر جمهوری اسلامی در مورد کارگران افغانستانی در تعدادی از سایتها و رسانه های اجتماعی منتشر شد. بنا به گفته باز ماندگان این یورش وحشیانه رژیم تعداد پنجاه وهفت تن از کارگران افغانستانی که عازم کار به ایران بوده اند در مزر دوکشور توسط مرزبانان جمهوری اسلامی دستگیر شده ، شکنجه گردیده و بعد آنها را به لب رودخانه مرزی ” هری رود ” آورده و به رودخانه پرتاپ میکنند.
گفته میشود دستکم بیست وسه تن از آنان غرق شده اند. مسئولان بیمارستان هرات گفته اند که تا کنون جسد پنج قربانی این جنایت به بیمارستان منتقل شده اند. روزنامه ” طلوع نیوز ” به نقل از شاهدان نوشته است تنها جسد هفت تن از بیست تن از غرق شدگان را تا کنون از آب بیرون کشیده اند و از سرنوشت بقیه آنان خبری نیست.
یکی از بازماندگان این جنایت با وحشتی ناگفتنی که بر چهره اش هویدا بود ، به این روزنامه گفته است که ” ما را بردند اردوگاه . ساعت یک از آنجا کشیدند به مینی بوس سوار کردند برد به دریا. جائیکه خانه ما بود ما را نگذاشت پائین شویم ، به جائی برد که هیچکس نبود. ما را پائین کردند وانداختند به دریا “.
این البته اولین بار نیست که مرزبانان جمهوری اسلامی به دستگیری ، آزار ، شکنجه ، تیراندازی و قتل کارگران و مهاجرین افغانستانی در مرزها میپردازند. سال گذشته نیز بارها وبارها تعدادی از این کارگران در جریان عبور از مرزها هدف شلیک مأمورین جمهوری اسلامی قرار گرفته وبه قتل رسیدند.
تراژدی مهاجرین و پناهجویان افغانستانی در ایران تراژدی غمباری است که دستکم تاریخ بیش از چهل سال آوارگی ، قتل و بی خانمانی آنان را بازگو میکند. آنان برای دوره ای گوشت دم توپ جنگ ارتجاعی هشت ساله ایران وعراق گشتند، زمانی هم که جنگ پایان یافت آنان را در بیغوله های حاشیه شهرها جای دادند ، آنان به کارهای سخت گمارده شده و ارزانترین وبی حقوقترین بخش طبقه کارگر در ایران را تشکیل دادند.
در بسیاری از موارد کارفرما ها از پرداختن مزد بخور و نمیر آنها سرباز زدند. شامل هیچ قانون کاری نشدند ، در دل تبلیغات شوونیستی حاکم بر جامعه هر جنایتی را به آنان نسبت دادند ، عقب مانده ترین مدافعان رژِیم و سربازان گمنام امامشان را به جان آنان انداختند ، آلونک های آنان را آتش زدند ، بطور رسمی از ورود کودکان آنان به مدارس ممانعت به عمل آوردند. به آنان گفتند شرط اقامت رسمی در ایران پیوستن اعضاء مرد خانواده به شاخه های برون مرزی جمهوری اسلامی و شرکت در جنگها و بلند پروازیهای رژیم در عراق و سوریه میباشد .
آنان که خود از جنگهای قومی ومذهبی و تجاوزکارانه امپریالیسی در افغانستان مجبور به مهاجرت گشته بودند ، این بار باید توپ بازی رژیم جمهوری اسلامی در جنگ و جدالهایش با قدرتهای امپریالیستی ومنطقه ای میشدند. وهمه اینها در شرایطی بود که بسیاری از سران و رهبران جریانات به غایت ارتجاعی و تروریستی طالبان و القاعده میهمانان ارزشمند جمهوری اسلامی بودند. بی جهت نبود که بعد از انتشار خبر کشته شدن این کارگران ، طالبان با انتشار بیانیه ای ضمن ابراز ” تاسف از کشته شدن هموطنان ” ابراز امیدواری کردند که مقامات جمهوری اسلامی با ” هموطنان ما بر اساس ترحم ، اخوت اسلامی و اصول همسایگی برخورد نماید “.
واین البته یک طنز تلخ ، گزنده و جانسوز برای مردمی است که بیش از چهار دهه در قربانگاه این ” اخوت اسلامی ” هستی خود را از دست داده اند. بویژه اینکه در همین روز گذشته دفتر شورای امنیت افغانستان از کشته شدن دستکم هفده غیر نظامی وزخمی شدن چهل وهفت غیر نظامی در طول یک هفته گذشته خبر داد.
و مضافا اینکه اعلام نمود که از زمان امضاء توافق نامه بین امریکا و طالبان نزدیک به چهارصد غیر نظامی کشته و ششصد نفر غیر نظامی هم در جریان حملات وبمب گذاریهای طالبان زخمی شده اند. واین البته تازه ترین نمایش ” ترحم اسلامی ” است.
اما واقعیت تلخ این است که مردم افغانستان نزدیک به نیم قرن است که به میدان تاخت و تاز قدرتهای امپریالیستی و به میدان کثیف ترین و خونبارترین جنگ وجدال نیروهای ارتجاعی مذهبی تبدیل شده است. چه کسی نمیداند که امپریالیستهای آمریکائی برای بیرون راندن روسها از افغانستان ،هزاران جهادیست اسلامی را تعلیم داده و روانه افغانستان کردند.
چه کسی نمی داند که بعد از خروج روسها افغانستان به میدان تاخت و تاز همین جهادیستها و آموزشگاه تربیت تروریستهای اسلامی تبدیل شده و در جریان گسیخته شدن تمام شیرازه جامعه این بار باید طالبان که با امکانات لجستیکی غرب و پاکستان پرورش یافته بودند باید به میدان میآمدند و بالاخره در سال 2001 امپریالیستهای آمریکائی با متحدین غربی اش خاک افغانستان را به توبره کشیده و ” آزاد سازی کابل را از چنگ طالبان اعلام کردند.
و اکنون بعد از هیجده سال از آن به اصطلاح آزادسازی و کشته شدن حدود چهل هزار نفر غیر نظامی و نزدیک به یکصدو پانزده هزار نفر از نیروهای دولتی افغانستان ، گروههای متفاوت تروریستی ، نیروهای آمریکائی وناتو و پس از هیجده ماه گفت وگوهای پنهان وآشکار توافق نامه به اصطلاح صلح بین آمریکا وطالبان در دهم اسفند امضاء شد . وآنهائیکه ظاهرا دولتی در افغانستان مستقر کرده بودند حتی به خود این زحمت را ندادند که آنها را در جلسات مذاکرات و توافقنامه خود با طالبان شرکت دهند.
و آنوقت چندان عجیب نیست که جنگ وجدال اشرف غنی و عبداله عبداله بر سر پست ریاست جمهوری اهمیت چندانی برای این مردم ندارد. آنان مهره هائی هستند که هر لحظه میتوانند از صحنه کنار رانده شوند تا مهره های جدید جایگزین آنان گردند. همچنانچه کرزای جانشین طالبان گشت و یا اشرف غنی ظاهرا در جریان یک نمایش انتخاباتی که حتی بیست درصد مردم هم در آن شرکت نکرده بودند باید جانشین کرزای میشد از آنرو که تاریخ مصرف او دیگر تمام شده بود.
واقعیت این است که سرنوشت مردم افغانستان به سرنوشت مردم تمام این منطقه گره خورده است. و بیش از همه به سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و باز شدن راه برای پایان دادن به حضور قدرتهای امپریالیستی و پایان دادن به حضور تمام جریانات مرتجع و تروریستی اسلامی در این منطقه.
تردیدی نباید داشت که اعتراضات توده ای در ایران ، عراق و لبنان چنین چشم اندازی را در مقابل مردم این منطقه قرار داده است.
جمهوری اسلامی نمیتواند گریبان خود را از شکنجه وکشتن 23 کارگر افغانستانی رها سازد ! / 05 May 2020