از تاریخ ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ دوره تازه‌ای از اعتصاب فراگیر کارگران پیمانی صنعت نفت آغاز شد. تاکنون کارگران بیش از ۷۰ مرکز نفتی، گازی و پتروشیمی در بیش از هشت استان به این اعتصاب‌های سراسری پیوسته‌اند.

واکنش حکومت و پیمانکاران تا کنون بی‌اعتنایی به خواست‌های کارگران و کوشش برای درهم شکستن اعتصاب بوده است. صدها کارگر در مناطق مختلف از جمله در عسلویه اخراج شده اند. در نخستین روز اعتصاب در پالایشگاه تهران، ۷۰۰ کارگر بخش «اورهال» پالایشگاه، با توزیع فرم تسویه حساب میان کارگران به اخراج تهدید شدند.

بهروز فراهانی، عضو همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران-فرانسه، در وبیناری زیر عنوان «اعتصاب کارگران پیمانی نفت و ارتباط آن با کارکنان رسمی»، به زمینه‌های این اعتصاب و موضوع ارتباط کارگران پیمانی و کارکنان رسمی از زوایای مختلف پرداخت.

🔻 مشاهده این وبینار:

اعتصاب‌ جاری (اکنون: ۱۱ تیر ۱۴۰۰) در ادامه سلسله اعتصاب‌هایی است که از دو سال قبل کارگران پروژه‌ای صنایع نفت و گاز و نیروگاهی آغاز کرده بودند. این سلسله اعتصاب‌ها نشان داد که پیوند کارگران و کارفرماهای مختلف با یکدیگر نه تنها ناممکن نیست، بلکه با ابزارهای جدید و ترکیب وجه مخفی و علنی سازماندهی، همچنین با به حداقل‌ رساندن هزینه‌های سرکوب، انجام‌پذیر ‌است.

رئوس مطالبات کارگران پیمانی که در تاریخ ۳۰ خرداد ۱۴۰۰ در بیانیه‌ای از سوی «شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت» اعلام شد، عبارت‌اند از:

  • مزد هیچ کارگر شاغل در نفت نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد. افزایش مزدها با بالا رفتن نرخ تورم، افزایش دستمزد سایر سطوح مزدی با توافق نمایندگان کارگران
  • پرداخت به موقع مزدها
  • کوتاه شدن دست پیمانکاران از صنعت نفت، قراردادهای مستقیم و دائم.
  • ممنوعیت اخراج کارگران
  • لغو قوانین برده وار مناطق آزاد اقتصادی
  • رعایت استانداردهای بهداشتی، محیط زیستی و ایمنی محیط کار، بالابردن استانداردهای بهداشتی خوابگاه‌ها و سرویس‌های بهداشتی.
  • پایان دادن به امنیتی سازی محیط‌های کار، به‌رسمیت شناختن حق تشکل، تجمع و اعتراض کارگران

نسخه شنیداری این وبینار: