کاظم غریب‌آبادی، معاون امور بین‌الملل قوه قضاییه و دبیر ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی، در خصوص صدور قطعنامه از سوی سازمان ملل متحد علیه نقض وسیع حقوق بشر در ایران گفته است: «هر کس ادعای شکنجه شدن دارد به مراجع پیش‌بینی شده در نظام قضایی و ستاد حقوق بشر مراجعه کند. در این زمینه، حتی گزارشگر به اصطلاح ویژه نیز تاکنون مستنداتی را در اختیار ما برای اثبات ادعا‌های خود ارائه نکرده است.»
او با اشاره به اینکه ایران همچنان به «کنوانسیون بین‌المللی منع شکنجه» ملحق نشده، دلیل این امر را «قوانین بسیار متعالی‌تر ایران» درباره منع شکنجه دانسته و در همین رابطه گفته:
«قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نه تنها شکنجه را منع می‌کند بلکه اقرار ناشی از شکنجه را ممنوع می‌کند و قانون مجازات اسلامی و قانون حفظ آزادی‌های مشروع هم شکنجه را ممنوع می‌کنند و هم اقرار ناشی از شکنجه را وارد نمی‌دانند و قاضی نمی‌تواند به آن استناد کند و برای مرتکبین نیز مجازات‌های سنگین پیش‌بینی شده‌است.»
ابن ادعای معاون امور بین‌الملل قوه قضاییه ایران در حالی است که در سال‌های اخیر شمار زیادی از زندانیان سیاسی از درون زندان یا پس از آزادی، اعلام کرده‌اند نهادهای امنیتی برای اخذ اعترافات اجباری آنها را تحت شدید ترین شکنجه‌های فیزیکی و روانی قرار داده‌اند.
به‌دنبال این گفته‌های غریب آبادی، سازمان حقوق بشر ایران با انتشار یک توئیت در حساب کاربری خود در توئیتر از کاربران خواست تا اگر شاهد شکنجه و آزار در ایران بوده‌اند، با هشتگ «#شکنجه_شدم» روایت خود را بنویسند.
مازیار ابراهیمی، زندانی سیاسی سابق که در سال‌های گذشته از سوی مقام‌های اطلاعاتی ایران به عنوان یکی از متهمان ترور دانشمندان هسته‌ای معرفی شده و زیر شکنجه مجبور به اعتراف تلویزیونی شده بود، در توئیتر خود ضمن اشاره به شمار بالای شکنجه شدگان در زندان‌های ایران، خطاب به معاون امور بین‌الملل قوه قضاییه و دبیر ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی نوشته است که شش سال پیگیری پرونده‌اش در مراجع قضایی ایران بی نتیجه بوده است.
آیدا یونسی، خواهر علی یونسی، دانشجوی زندانی که بیش از ۲۰ ماه است به‌همراه امیر حسین مرادی، هم‌دانشگاهی خود، به صورت بلاتکلیف در بند امنیتی ۲۰۹ زندان اوین به‌سر می‌برد، با انتشار یک توئیت در حساب کاربری خود در توئیتر به شکنجه‌های فیزیکی‌ای بر برادرش و امیرحسین اعمال شده، اشاره کرده است.
او خطاب به کاظم غریب آبادی نوشته: «علی یونسی و امیرحسین مرادی به مدت دوماه در انفرادی و زیر شکنجه‌های فیزیکی و روحی بسیاری بودند. از ضرب و شتم و روشن گذاشتن چراغ و گرمایش ۲۴ ساعته تا شبیه سازی شکنجه دوستان و تهدید به آزار خانواده.»
در جامعه جهانی، جمهوری اسلامی ایران از معدود کشورهایی است که در کنار عربستان، سومالی، پاکستان و افغانستان همچنان از پذیرش کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل خودداری می‌کند. از میان جامعه بین الملل، تاکنون بیش از ۱۶۰ کشور به این کنوانسیون ملحق شده‌اند.
هاینه قره اوغلانی، خواهر حامد قره اوغلانی، زندانی سیاسی محبوس در زندان ارومیه هم از جمله کاربرانی بود که به ادعای انکار شکنجه در زندان‌های ایران از سوی معاون امور بین‌الملل قوه قضاییه واکنش نشان داد. او درباره رواج شکنجه در بازداشت‌گاه‌های امنیتی در ارومیه نوشته است:
«شکنجه گاه‌های اطلاعات سپاه در ارومیه از جمله مکان‌های معروف برای سرکوب وشکنجه سیاسیون از جمله کردهاست خیلی از خبرها که باعنوان کشته شدن زندانی در زندان منتشر میشه توسط وزارت اطلاعات صورت گرفته وجسد به زندان منتقل شده تا اتهام از اطلاعات ساقط بشه.»
تاکید بر وجود شکنجه در زندان‌های ایران پیش از این هم از سوی فعالان مدنی، روزنامه نگاران، زندانیان سیاسی سابق و کاربران دیگر با هشتگ «من هم شکنجه شدم» در شبکه‌های اجتماعی مطرح شده بود.