در ایران پس از انقلاب، فعالیت رسانه‌های مستقل هرگز نتوانسته است که در ابعاد رسانه‌های فراگیر تصویری ظهور پیدا کند و اگر چه تعداد شبکه‌های تلویزیونی مدام در حال افزایش بوده، اما تنها حکومت است که حق دارد از ظرفیت بالای جذب مخاطب رسانه‌هایی مانند شبکه‌های تلویزیونی بهرمند شود. شاید دلیل اینکه بخش‌هایی از مخاطبان ایرانی تمایل بیشتری به تماشای شبکه‌های ماهواره‌ای دارند نیز همین مسئله باشد، اما هنوز جمعیت زیادی از شهروندان کشور به دلیل محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی موجود، به تماشای شبکه‌های تلویزیونی دولتی گرایش بسیاری دارند. امری که می‌تواند فرصت مناسبی برای ترویج و بازتولید ارزش‌های ایدئولوژیک و سیاسی برای حکومت ایران به وسیله این رسانه‌ها باشد. نظامی که رهبران آن به نظر می‌رسد دیدگاه مساعدی نسبت به جنبش‌های اجتماعی مدرن و تحول‌خواه ندارند، همواره به دنبال یافتن ابزارهایی برای مهار این جنبش‌ها هستند و به این طریق می‌توانند از ابزار قدرتمند رسانه‌های تصویری فراگیر برای ترویج مستقیم و غیر مستقیم ارزش‌های خود به افکار عمومی استفاده کنند.
در همین ارتباط از چند هفته پیش سریال طنزی توسط شبکه سوم سیمای جمهوری اسلامی با نام «پژمان» پخش می‌شود که یکی از شخصیت‌های اصلی آن با بازی بهاره رهنما، زنی است مدافع حقوق زنان، محیط زیست و کودکان بی‌سرپرست که در زندگی شخصی خود مستبد و بی‌مسئولیت است و می‌کوشد مسئولیت‌های شخصی خود را بر دوش همسر و برادرش قرار دهد. شخصیتی که می‌تواند تصویر زنی متظاهر و بی‌مسئولیت را از فعالین اجتماعی زن در ایران ارائه دهد، زنانی که می‌کوشند در عرصه اجتماعی حضور یافته و تأثیرگذار باشند. در برنامه‌ای که می‌شنوید در نظرخواهی از بهروز شیدا، نویسنده و منتقد ادبی، به تشریح ابعاد این مسئله پرداختیم، این امر که حکومت چگونه ارزش‌های خود را در قالب این تولیدات به مخاطب عرضه می‌کند و نقش هنرمند و نویسنده اثر هنری در همراهی یا عدم همراهی با حکومت در تولید چنین محتوایی چیست؟
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131025_AboutTVSprogramms_BehrouzSheida_IsmaeilJalilvand.mp3[/podcast]