«لالجین» یکی از شهرهای شهرستان بهار در استان همدان واقع شده است. این شهر به عنوان یکی از مراکز بزرگ تولید سفال در ایران به شمار می‌آید. گفته می‌شود هشتاد درصد از جمعیت شهر لالجین به پیشه سفال‌گری، سرامیک‌کاری و شغل‌های وابسته همچون نقاشی سفالینه‌ها، بسته‌بندی، خرید و فروش محصولات سفالین اشتغال دارند.

سفالینه‌های ساخت لالجین بسیار متنوع است و ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌گردد. (کارگاه‌هایی که در زمینه ساخت سفال و سرامیک فعالند، طبق آمار اتحادیه صنف سفال و سرامیک (آبان ۱۳۸۵) بالغ بر ۶۸۳ واحد است). در سال‌های اخیر به علت تفاوت نسبی در عرضه و تقاضا و دشواری ساخت مصنوعات سفالین و نیز کاهش یا عدم کاربرد برخی از سفالینه‌ها خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌کند.

عکس: موسی احمدی‌زاده

در لالجین حدودا هزار کارگاه سفالگری دایر است
شاگردان سفالینه‌ها را پیش از اینکه داخل کوره قرار دهند لعاب میزنند
سفال‌گر پشت دستگاه می‌نشیند و پای راست خود را بر صفحه زیرین چرخ می‌گذارد و چرخ را به گردش در می‌آورد
سفالینه‌ها پس از پخت در کوره
بیش از دو هزار استاد سفال‌گر در لالجین مشغول به کار هستند
حدود چهارده ساعت سفال‌ها در کوره پخته می‌شوند
برای اینکه گل به قالب نچسبد پس از گذشتن آن کمی خاک نرم در میان رویه قالب می‌پاشند و روی آن را با آب تر می‌کند
کوره‌های سفالگری از آجر ساخته شده است. قسمت پایین (تنوره) محل قرار گرفتن مشعل بزرگ آهنی است و قسمت بالایی آن محل چیده شدن ظروف سفالی است و معمولاً دارای چند ردیف طاقچه‌ است
سفال‌گران لالجین معمولا روزی ده الی دوازده ساعت کار می‌کنند
چانه‌های کله قندی گل روی قالبی که «روی سر چرخ» گذاشته شده‌است، قرار می‌گیرد و دیوارهٔ آن را با انگشتان دو دست آهسته آهسته به سوی پایین می‌کشند
، سفال‌گر با بالا بردن دو دست خود درکنار دیواره گل، آن را هموار و کم کم گلهای زیادی را از آن جدا می‌کند و رفته رفته به شکلی که می‌خواهد در می‌آورد