لنج‌سازی، صنعتی که قدمتش در جنوب ایران به دوره افشاریان بازمی‌گردد، رو به نابودی می‌رود. ورود لنج‌های فایبرگلاس به بازار و تصمیم دولت در سال ۱۳۸۳ مبنی بر اینکه «هیچ درختی برای ساخت لنج بریده نشود»، از دلایل افول این صنعت در جنوب ایران است. در سال ۱۳۸۸ لنج‌سازی سنتی در یونسکو به ثبت رسید. اما دیگر گلافی نبود تا لنج‌سازی را دوباره برپا کند. هزینه‌های بالا و ورشکستگی لنج‌سازها توانی برای بازیابی این صنعت باقی نگذاشتند. لنج‌سازی ظرفیت ایجاد چند صد شغل را در خود دارد اما این روزها تعداد انگشت شماری به آن اشتغال دارند. جایگزینی لنج‌های فایبرگلاس خطری برای محیط زیست محسوب می‌شود، چرا که غرق شدن احتمالی هر کدام از آنها موجب نابودی گونه‌های آبزی و گیاهی خلیج فارس و دریای عمان خواهد شد.
