در قلب تهران و در منطقه بازار کارگاه‌هایی وجود دارد با ساختمان‌های نیمه‌مخروبه که کارگران در آنها بدون بهره‌گیری از ابتدایی‌ترین امکانات بهداشتی و در شرایط غیرایمن کار می‌کنند.
کارگاه‌هایی که در تصاویر به مانوفاکتورهای* قرن هجده شبیه‌اند، کارگاه‌هایی با دیوارهای سست و سقف‌های لرزان، که هیچ نظارتی بر کار آنها نیست. یک حادثه یا جرقه کوچک کافی است تا کارگرانی که در اتاق‌های کوچک و دالان‌های تنگ کار می‌کنند را اسیر آتش و یا دچار سانحه کند. در صورتی که سانحه‌ای برایشان رخ دهد به هیچ نهادی نمی‌توانند مراجعه کنند. مزد این کارگران عموما زیر حداقل دستمزد است و هر لحظه در معرض اخراج قرار دارند.
به گفته‌ی علی خدایی، نماینده تشکل‌های کارگری وابسته به دولت در شورای عالی کار ۳.۵ میلیون کارگر در کارگاه‌های زیرزمینی فعالیت دارند که آمار آنها در هیچ جا نیست. این کارگاه‌ها غیر رسمی و بدون تابلو هستند اما الزاما در مناطق دور افتاده قرار ندارند. در مرکز تهران هم می‌توان ردپای آنها را یافت.
اداره و سایر نهادهای ناظر چیزی درباره این کارگران نمی‌دانند. نام این کارگران زمانی شنیده می‌شود که در اثر حوادث ناشی از کار، مصدوم شده یا جانشان را از دست داده باشند.
