به گزارش «هشت صبح» بر اساس آمارهای سازمان بین‌المللی مهاجرت، بیش از چهار میلیون شهروند افغانستانی در حال حاضر در خارج از کشور زندگی می‌کنند و حدود پنج میلیون نفر دیگر در داخل کشور به دلیل جنگ و بلایای طبیعی آواره شده‌اند.
در بخشی از این تحقیق آمده است که بیشتر از ۱۵ میلیون نفر از شهروندان بالاتر از ۱۸ سال در افغانستان بیکار هستند. حدود دو میلیون خانوار در افغانستان بدهکارند و هشت میلیون شهروند افغانستانی هم از دسترسی به خدمات درمانی کافی محروم‌اند. ۱۸ میلیون شهروند افغانستانی به آب آشامیدنی نیاز دارند. در این میان بیش از یک میلیون نفر در افغانستان معلول‌اند و بیش از یک میلیون و ۴۰۰ هزار کودک افغانستانی از تحصیل بازمانده‌اند.
سازمان بین‌المللی مهاجرت در هماهنگی با اداره «احصاییه و معلومات و وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان» افغانستان به شکل منظم نیازمندی‌های اجتماعی در آن کشور را ارزیابی می کند. تحقیق حاضر در ۳۴ ولایت، ۴۰۱ ولسوالی، ۱۲ هزار و ۵۹۶ روستا در مصاحبه با با ۷۲ هزار و ۲۹۰ نفر و در ۱۲ محور انجام شده است.
افزایش خشونت‌ها
آمارهای سازمان بین‌المللی مهاجرت در افغانستان نشان می‌دهد که ۷۳ درصد از حوادث به علاوه ۹۳ درصد مرگ‌ومیرها در آن کشور ناشی از درگیری‌ها بین نیروهای امنیتی و طالبان و یا بمب‌گذاری‌هاست.
آمار مرگ و میرها در افغانستان در اثر حوادث در نیمه دوم سال ۲۰۱۹ و نیمه اول سال ۲۰۲۰ به ترتیب ۶۳ درصد و ۸۸ درصد بوده است. به این ترتیب می‌توان گفت در دو سال گذشته در مجموع خشونت‌ها در افغانستان افزایش یافته و انسان‌های بیشتری در اثر جنگ داخلی جان خود را از دست داده‌اند.
بر همین اساس در نیمه دوم سال ۲۰۲۰ در ولایت‌های وردک، بغلان، تخار، بدخشان و جوزجان بیش‌ترین درگیری‌ها اتفاق افتاده اما بیش‌ترین تلفات در ولایت‌های قندهار، بلخ، بغلان و پروان به ثبت رسیده. قندهار از ولایت‌های بسیار ناامن افغانستان به شمار می‌آید.
محرومیت از درمان، فضای تحصیلی و آب و برق
تحقیق سازمان بین‌المللی مهاجرت در بخش‌های «سلامت»، «تحصیلات»، «غذا و تغذیه»، «سرپناه»، «آب»، «اقدامات صحی و حفظ‌الصحه»، «خدمات رفاهی» نیز انجام شده است.
بر این اساس از نظر دسترسی به خدمات درمانی، تنها ۷۰ درصد مردم به کمک‌های اولیه، ۶۶ درصد به داروخانه، ۵۹ درصد به خدمات بیمارستانی، ۵۹ درصد به درمان سراپایی، ۵۲ درصد به واکسن، ۴۸ درصد به خدمات زنان و زایمان، ۳۳ درصد به آزمایشگاه، ۲۴ درصد به خدمات روانی – اجتماعی، ۲۴ درصد به مراقبت‌های پس از ضربه فیزیکی یا روحی، ۱۸ درصد به تخت‌های بیمارستانی و فقط هفت درصد به جراحی دسترسی دارند.
بیش از یک میلیون کودک افغان به مدرسه نمی‌روند. مهم‌ترین عوامل بازماندگی از تحصیل در افغانستان، کار‌گری، دور بودن مدارس و همچنین دلایل فرهنگی است.
۸۳ درصد خانوارها در افغانستان در خانه‌های گلی زندگی می‌کنند که حتی در برابر آفت‌های طبیعی مقاومت ندارد. در برخی از ولایت‌ها حتی نیمی از خانواده‌های اجاره‌نشین توان پرداخت اجاره ماهانه را نداشته‌اند.
از نظر دسترسی به آب نیز ۴۴ درصد از خانواده‌ها گفته‌اند که به آب آشامیدنی و زراعی دسترسی ندارند. مشکلات اصلی نیز مقدار کم آب، کیفیت پایین آب، فاصله طولانی راه، قیمت آن و تهدیدهای امنیتی خوانده شده است.
تنها ۲۲ درصد خانواده‌ها در افغانستان به شبکه برق دسترسی دارند.
بیشتر بخوانید: