پرویز بابایی با بر جا گذاشتن میراثی از آثار متعدد ترجمه و تالیف در حوزه ادبیات چپ، تاریخ و فلسفه سیاسی، در ۹۲ سالگی درگذشت. ترجمه‌های «دموکراسی و انقلاب: از یونان باستان تا سرمایه‌داری مدرن»، «جدل‌ورزی درون فلسفه‌ی مارکسیستی»، «کانت و فلسفه معاصر» از جمله آثار او است. پرویز بابایی در سال ۱۳۱۱ در تهران متولد شد و فعالیت‌های سیاسی خود را با هواداری از حزب توده آغاز کرد و بعد از سال‌ها این فعالیت‌ها را با دیگر گروه‌های مارکسیستی از جمله «جریان» و سازمان چریک‌های فدایی خلق، گروه موسوم به «۱۶ آذر» و سپس در قالب فعالیت‌های مستقل فرهنگی و سیاسی ادامه داد. بابایی در مصاحبه‌ای گفته بود که ابتدا به اقتضای شغلش که کارگر چاپخانه بود وارد فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی شد و آن زمان به حزب توده که از «حقوق کارگران برای ۸ ساعت کار روزانه و تعطیلی روز کارگر» حمایت می‌کرد نزدیک شد. او اولین بار در سن ۱۷ سالگی و پس از کودتای ۲۸ مرداد به خاطر فعالیت‌های سیاسی‌اش از سوی رژیم شاه دستگیر شد و در طول فعالیتش چند بار دیگر نیز بازداشت شد. او پس از جدایی از حزب توده به منتقدان این حزب پیوسته بود و در برابر فعالیت‌های حزبی و وابسته خود را هوادار سیاست مستقل چپ و فعالیت‌های صنفی و سندیکایی معرفی می‌کرد.
آنچه در ادامه می‌خوانید، یادداشت کوتاهی جمعی از زندانیان سیاسی چپ‌گرای اوین به مناسبت درگذشت اوست.
در محاصرهٔ دیوارها و سیم‌های خاردار، خبر دردناک از دست دادن رفیقْ پرویز بابایی را شنیدیم. او نمادی بود از کارگری آگاه و انسانی آرمان‌خواه، که هیچ گاه تعهدش را از یاد نبرد. کارگر چاپخانه‌ای که خود را تا جایگاه مترجم وزین‌ترین آثار فلسفی و اجتماعی برکشید و نمونه‌ای شد برای تمام کارگران، تا بدانند جز از راه کسب آگاهی و تبدیل به طبقه‌ای برای خود، رهایی امکان‌پذیر نیست.
بدرود رفیق بزرگمان
بدرود معلم خستگی‌ناپذیرمان
بدرود انسانِ ایستاده بر سنگرِ باورهایش
با امید به آینده، فراموشت نمی‌کنیم.
زندان اوین، فروردین ۱۴۰۳
شاهرخ احمدی
سیامک ابراهیمی
آنیشا اسدالهی
آرش جوهری
کیوان مهتدی
مهران رئوف